فیلم سینمایی «مردی که پوستش را فروخت» (The Man Who Sold His Skin) پنجمین فیلم بلند کوثر بن هنیه تونسی است، که امسال نامزد اسکار بهترین فیلم بلند بین‌المللی هم شده است.
اولین نمایش جهانی «مردی که پوستش را فروخت» در جشنواره ونیز ۲۰۲۰ بود که علاوه بر جایزه‌ای برای بن هنیه، جایزه «افق‌ها»ی بهترین بازیگر مرد را هم نصیب یحیی ماهاینی کرد. کوثر بن هنیه سال ۲۰۱۷ هم با اولین فیلم بلند داستانی‌اش «زیبا و سگ‌ها» به بخش «نوعی نگاه» جشنواره کن رفته بود. امتیاز میانگین چهارده منتقد در «متاکریتیک» ۶۷ از صد شده است.
در خلاصه داستان این فیلم آمده است: سام که یک پناهنده سوری است، بدنش را به یک اثر هنری زنده بدل کرده که به‌سرعت در موزه به نمایش گذاشته می‌شود؛ اما او خیلی زود متوجه می‌شود که چیزی بیش از پوستش را فروخته است.
در ساخت فیلم از ایده‌ی ویم دلووی هنرمند معاصر بلژیکی در تولید اثر هنری Tim مربوط به 2006 استفاده شده است. این هنرمند به ساخت اثرهای هنری با استفاده از افراد در موزه‌ها معروف است. بن هنیه سال 2012 در موزه لوور پاریس بود که در آن زمان تعداد زیادی از آثار دلووی را به نمایش گذاشته بود. در بخشی از این موزه، بن هنیه “تیم استراینر” را دید که بدون لباس روی نیمکتی نشسته بود و تمام قسمت پشت بدن او تتو شده بود. این اثر هنری به یک مجموعه‌دار آلمانی فروخته شد. اینطور تیم هر سال در یک سری گالری‌ها در سراسر جهان باید بدون لباس بنشیند. اثر مورد اشاره او در تصویر بالا مشخص است.
مونیکا بلوچی با نام ثریا والدی در این فیلم حاضر است. او صاحب یک گالری معروف و ثروتمند است. حضور مونیکا بلوچی در نقش مکمل، آن هم با ظاهری متفاوت و موهای بلوند، وزنه‌ای سنگین برای موفقیت این فیلم در گیشه به شمار می‌آید. علاوه‌بر مونیکا بلوچی، نام فیلم‌بردار درجه‌یک این اثر، کریستفر عون نیز در جذب مخاطبان بی‌تأثیر نخواهد بود. پیش از این، عون برای فیلم‌برداری فیلم «کفرناحوم» (با عنوان اصلی Capharnaum) مورد تحسین اهل فن قرار گرفته بود. فیلم «کفرناحوم» از کشور لبنان، در سال ۲۰۱۹، نامزد دریافت جایزۀ اسکار بهترین فیلم غیرانگلیسی‌زبان شد. حال، در فیلم اخیر بن هنیه نیز عون هنرش را با خلق تصاویر تأثیرگذار به اثبات می‌رساند.
بوید فن هویج در هالیوود ریپورتر درباره این فیلم نوشته است: درامی که بن هنیه کارگردان تونسی ساخته در دنیای هنر اتفاق می‌افتد. یک مرد سوری که عطش زیادی برای رسیدن به اروپا دارد می‌پذیرد که بدن خود را به یک هنرمند در زمینه تتو اختصاص دهد. این دومین فیلم این کارگردان است که در 2017 نیز با فیلم خود به جشنواره کن رفته بود. آن فیلم هم اگرچه پروژه کوچکتری بود، بسیار بلندپروازانه ساخته شده بود. در فیلم دوم سراغ ماجرای پناهندگی رفته است و نگاه فرمی خاص خود را به ماجرا دارد. اگرچه کار پایانی یک شاهکار از آب در نیامد، ثابت کرد که کوثر بن هنیه کارگردانی با استعداد است. از اواسط فیلم، مرد سوری خود را پیدا می‌کند. همه‌چیز به طرف پیچش‌های داستانی نیمه دوم کار می‌رود هرچند شاید مخاطب باهوش بتواند سرنخ‌هایی از ادامه کار در ابتدای آن پیدا کند.
