بهرام بیضایی، با نمایشنامه نویسانی چون "اکبر رادی" و فیلمسازانی چون "ناصر تقوایی" در دگرگونیِ نمایش و سینما در ایران نقشِ مهمی داشت. او بارها در از نگاه منتقدین سینماییِ ایران برترین کارگردانِ تاریخِ سینمای ایران شناخته شده است. "باشوغریبهی کوچک"، که اغلب برترین فیلمِ تاریخِ سینمای ایران شناخته شده و سگکُشی، که پرفروشترین فیلمِ سالِ ۱۳۸۰ ایران شد، دو تا از برجستهترین فیلمهای بیضایی است. برخی از تاریخنگارانِ سینما سرآغازِ کارِ فیلمسازانی از نسلِ بیضایی و بنیانگذارانِ دیگرِ کانونِ سینماگرانِ پیشرو را سرآغازِ فصلِ جدیدِ سینمای ایران دانستهاند که «موجِ نو» نامیدهاند؛ و فیلمهای دههٔ ۱۳۵۰ بیضایی مانندِ "غریبه و مه" و "کلاغ " و "رگبار" را در این جریانِ سینمایی گنجانیدهاند. در تئاتر نیز اغلب او را مهمترین نمایشنامهنویسِ تاریخِ ادبیاتِ فارسی گفتهاند که با نمایشنامههایی چون هشتمین سفر سندباد و ندبه و نمایشهایی چون "مرگ یزدگرد" و "اَفرا"، نمایش را به پایهای استوار رسانید تا روزگارِ زرینِ دههٔ ۱۳۴۰ و ۱۳۵۰ در نمایشِ ایران حاصل شد. واروژ کریم مسیحی، رضا قاسمی، سوسن تسلیمی، پرویز شهبازی و شماری دیگر از سینماگران و اهلِ نمایش و هنرمندان و اندیشهوران از شاگردانِ بیضایی بودهاند. بیضایی تهیهکننده و تدوینگر و طراح و کارگردانِ بیشترِ کارهای نمایشیِ خود بوده است. تأثیرِ بیضایی را بر اندیشه و هنرِ آزاد در ایران چشمگیراست و او را در زمانِ زندگیِ خودش «با فردوسی قیاس کردهاند یا فردوسیِ معاصر، خواندهاند.
روحشان شاد
