نمایش موارد بر اساس برچسب: نوید محمدزاده

 سی و یک نما_ در حالی که نوید محمدزاده، مطرح‌ترین بازیگر مرد این روزهای سینمای ایران است و بعید نیست که در مراسم اسکار ۲۰۱۸ نیز توجه خاصی به بازی او شود، به نظر می‌رسد صحبت کوتاه او به زبان کردی در جشنواره فیلم سلیمانیه عراق که کرد زبان هستند؛ چندان به مذاق بعضی‌ها خوش نیامده است. در حالی که او بسیار هوشمندانه آن‌ها را همزبان خواند و نه این‌که طوری صحبت کند که انگار دم از همبستگی کردهای ایران و عراق به عنوان یک ملت واحد بزند و بخواهد احساسات یک قوم را تحریک یا تهییج کند. حتی در انتها هم از جمله کوتاه "زنده باد کُرد" با اشاره‌ی فردی (هر بژی کورد) یاد کَرد و نه اینکه با ابهام بگوید "زنده باد کردستان" (بژی کورد)

ریحانه محمودی/ سی و یک نما_ «میگن اگه چوپان نباشه گوسفندها تلف میشن، یا گم میشن یا گرگ بهشون میزنه یا از گرسنگی میمیرن، چون مغز ندارن. هرکی که مغز نداره به چوپان احتياج داره، یه چوپان دلسوز... چوپان حکم پدر گوسفندهارو داره، آدم بدون پدر هیچی نیست. این چوپانه ما همه گوسفنداشیم، اون به ما میگه کِی بریم، کجا بریم، چی کار کنیم، کِی بشینیم، کِی پاشیم، کِی بمیریم.» شاید همین چند خط بس بود برای این که به تماشای «مغزهای کوچک زنگ زده» ترغیب شویم، ولی علاوه براین، در این مطلب، ده دلیل دیگر را نیز با شما به اشتراک می‌گذاریم.

ریحانه محمودی(سی و یک نما) - فرش قرمز و مراسم فوتوکالِ فستیوال‌های جهانی را می‌توان محلی برای نمایش بخشی از هویت فرهنگی و سبک پوشش ملیت‌های مختلف دانست؛ این موضوع برای ایرانیان، به خصوص در دهه‌ی گذشته از اهمیت بیشتری برخوردار بوده و توجه مضاعفی را نیز به خود معطوف کرده‌است. این روزها که فستیوال ونیز با حضور رنگارنگ هنرمندان مطرح در حال برگزاریست؛ بهانه‌ای به دست آوردیم تا نگاهی به ده پوشش برتر چهره‌های ایرانی روی فرش قرمز جشنواره‌های جهانی داشته باشیم. با ادامه‌ی مطلب همراهمان باشید.

سی و یک نما -ساعتی پیش مراسم تشییع پیکر یکی از بزرگترین سرمایه های هنری کشور،استاد عزت اله انتظامی بدر حالی از تالار وحدت آغاز شد که به نظر می رسید عده ای از مدیران سینمایی ترجیح می دهند این بازیگر فقید را به نفع خود مصادره کنند. چیزی که یقینا فرزند خلف و هنرمند بی همتای وی،استاد مجید انتظامی چنین پلانی برای تشییع پدر ندارد.

حضور وزیر ارشاد در کنار بزگان سینما چون علی نصیریان که به نوعی صاحب مجلس محسوب می شد در کنار مسعود کیمیایی،پرویز پرستویی،فاطمه معتمد آریا،بهمن فرمان آرا،احمد مسجد جامعی،همایون اسعدیان،منوچهر شاهسواری،هنگامه قاضیانی،هادی مرزبان،جهانگیر کوثری ، شهرام ناظری و...از ویژگی های مراسم است.

در کنار پیشکسوتان سینما،بازیگران جوانی چون مهتاب کرامتی،هدیه تهرانی،نوید محمدزاده هنرمندان سینما نیز قدرشناسانه در مراسم حضور داشتند.

نیروی انتظامی با دقت در صدد برگزاری هر چه آرامتر مراسم بود اما حراست تالار وحدت رفتار مناسبی با اهالی رسانه نداشتند و به نظر می رسید خانه سینما نیز در مراسم مهجور مانده است.

استاد مسعود کیمیایی به دلیل بدرفتاری ها و بی نظمی مراسم تصمیم گرفت مراسم را ترک کند که با ممانعت دیگران دوباره به مراسم بازگشت.

 علی نصیریان دوست و همکار قدیمی عزت الله انتظامی گفت: مرحوم عزت الله انتظامی هنرمندی مردمی و ملی بود. هنرمندی که از جان و روح خود برای نقش‌ها می‌گذاشت و به آن‌ها زندگی می‌بخشید. او هنرمندی بود که خود و هنرش بر در دل مردم نشست، ماند و می‌ماند. او نمرده و زنده است.و چه حزن انگیز است وقتی زیر آواز میزند این بزرگ آقای سینمای ایران که امیدواریم سایه اش بر سر سینما مستدام باشد

مجید انتظامی گفت:هفتاد سال از پدر می‌پرسیدم تا برای بهتر شدن و مردمی شدن راهنمایی ام کند. او همواره می‌گفت: عاشق شو و مردم را دوست داشته باش.همیشه به حرف هایش فکر می‌کردم،چند ماه پیش یک گرفتاری برای من پیش آمده بود. به من گفت: نگران نباش، عاشق مردم باشی کمکت می‌کنند. من هم یاد گرفتم تمام تلاشم را برای مردمی بودن انجام دهم، او جواهری بود که نتوانستم نگهش دارم و حق پسری را نتوانستم بجا بیاورم. از وزارت ارشاد، شهرداری و خانه سینما و اینکه ما را تنها نگذاشتند تشکر می‌کنم.

پرویز پرستویی  گفت: همیشه سخنرانی برایم سخت بود چون آدم حرافی نیستم اما امروز روز دیگری است و من هستم و یک‌سینه حرف. مگر این سینما چند عزت الله انتظامی داشت که داریم‌ او را راهی می‌کنیم؟از خواب که بیدار شدیم دیدیم "عزت سینما" رفته است؛ عزتی که هر چقدر بودی به پای او نمی‌رسیدی، او با طنازی مختص خودش مرام و مسلک‌اش را از جان و دل آموزش می‌داد. برای شخص من عزت الله انتظامی مُرادی بود که کلمانش را سُرمه چشم‌ می‌کردم پسبرای من شاگرد؛ استادی رفته است که دیگر کسی همانند او را نخواهم شناخت.

روسری آبی (فاطمه معتمد آریا ) گفت:ما امروز برای بدرقه عزیزی جمع شدیم که بیشترین امید، انضباط و حرفه‌ای‌گری را به ما یاد داد،او یگانه بود و یاد داد که هنرمند مقام والایی دارد. من در قلب خودم گریه می‌کنم و آرزو می‌کنم همه هنرمندان عمری مثل عمر عزت سینمای ایران داشته باشند.

پس از بدرقه پیکر عزت الله انتظامی از  تالار وحدت، پیکر این هنرمند با همراهی خانواده،بستگان،هنرمندان و دوستدارانش در قطعه هنرمندان و در کنار مرحوم خسرو شکیبایی به خاک سپرده شد.

 کثرت جمعیت باعث شد که پیکر این هنرمند با مشقت فراوانی وارد خانه ابدی اش شود.

 پیش از دفن پیکر مرحوم عزت الله انتظامی، ذکر توسلی توسط ذاکر اهل‌بیت قرائت شد و مراسم با ازدحام جمعیت از نظم خارج شد.

 مراسم ختم عزت‌الله انتظامی در روز سه شنبه ۳۰ مرداد ماه ساعت ۱۴ الی ۱۶:۳۰ در مسجد جامع شهرک غرب برگزار می‌شود و مراسم یابود دیگری هم در روز شنبه (۳ شهریور ماه) در مسجد اعلام شده از ساعت ۱۴ تا ۱۵:۳۰ برگزار خواهد شد.

سی و یک نما-علی نصیریان رئیس بیستمین جشن بزرگ سینمای ایران، فهرست نامزدهای این رویداد را که بر اساس آراء داوران انتخاب شده‌اند به ترتیب حروف الفبا (نام فیلم) به شرح زیر اعلام کرد:

سی و یک نما - دقایقی پیش مراسم ترحیم زنده یاد ناصر ملک مطیعی در حالی در مسجد جامع امیرالمومنین مرزداران برگزار شد که ازدیاد جمعیت مانع از پوشش تصویری مناسب شده بود.گزارش تصویری سی و یک نما را در قاب عکس های "زهرا اروجلو" ببینید:

در این مراسم استاد محمد علی کشاورز با پاهایی رنجور خودش را به قافله رسانده بود و حضور نوید محمدزاده  و امیر جدیدی مورد تحسین قرار گرفت چرا که او به عنوان برجسته ترین سوپراستار جوان سینمای ایران با احترام به یک بازیگر پیشکسوت به خیلی از حاشیه های این دو روز پاسخ داد. محمد دادگان مرد باشرف دور مانده ازحوزه ورزش نیزآمده بود حضور نیوشا ضیغمی با چهره رنگ پریده که به تازگی فارغ شده و فرزندی چندروزه دارد نیز یکی از قاب های ماندگاری است که به یادگار خواهد ماند. رضا عطاران ، مجید صالحی،منوچهر شاهسواری ،یکتا ناصر ، السا فیروزآذر، حبیب اسماعیلی ، علی قربانزاده ، مرجانه گلچین ، گوهر خیر اندیش ،هنگامه قاضیانی ، کتایون ریاحی، آناهیتا همتی و..... در این مراسم حضور داشتند 

هما گویا(سی و یک نما ) – عصبانی نیستم قصه ی "نوید " جوان کورد شهرستانی، دانشجوی موفق یکی از معتبرترین دانشگاه های پایتخت (دانشگاه تهران)، است که عاشق همکلاسی اش "ستاره" می شود. نوید هم مثل بیشتر دانشجوهای هم سن و سالش برای خود دغدغه ها و باورهای سیاسی دارد.

باورهایی که در یک کنفرانس در حضور استاد و هم شاگردی هایش مطرح می کند و در آن از دکتر شریعتی، دکتر مصدق  کد می آورد. او دنبال جنجال نیست اما وقتی ستاره از جایش بلند می شود و اعتراض می کند که چرا از دیگران "فکت" می آوری و نگاه خودت را بیان نمی کنی، انگار برای اولین بار ستاره را می بیند و در همان لحظه عاشق او می شود. بازی نوید محمدزاده در این سکانس و در دقایق اول فیلم به اندازه ای فوق العاده است که حتی نمی شود گفت که او از میمیک چهره و زبان بدنش بهره گرفته و انگار یک مثنوی کلام عاشقانه در نگاه و چهره او مخاطب را به تحسین وامیدارد. مخاطبی که از همین لحظه می فهمد که نوید برای این عشق بهای سنگینی می پردازد.

او در دانشگاه برای به دست اوردن ستاره، یک دانشجوی ستاره دار اخراجی می شود، اما ستاره مشکلی ندارد و در دانشگاه می ماند. شاید اینجا باید از ستاره می پرسیدیم که "فکت" او چیست که تا این اندازه باورهایش متزلزل است.

عصبانی نیستم بعد از چهار سال با سانسور به نمایش درآمد و بیم آن می رفت که شاید مثل بیشتر فیلم های دیر اکران شده، تاریخ مصرفش گذشته باشد و سانسور رمق آن را بگیرد که چنین نیست.اگر به گفته نوید "هشت " سال از عمر او تلف شده اما "چهار سال" جنجال و کشمکش این فیلم عاقبت به هدر نرفت.

به نظر من بخشی از سانسور فیلم نه تنها به آن صدمه نزده، بلکه عصبانی نیستم را به یک فیلم عاشقانه و جذاب نزدیک کرده که به موقع اعتراض های خود را به معضلات سیاسی، اقتصادی و اجتماعی نیز عیان کرده اما بدون سیاه نمایی و شعارها و اتفاق های گلدرشت دور از ذهن.

پایان باز فیلم به مراتب از سرنوشت و سکانس های پایانی که درمیشیان برای فیلم به تصویر کشیده بود، منطقی تر و دیدنی تر است و حذف سکانس های مربوط به فروش کلیه و مردی که اصرار دارد، کلیه دومش را هم بفروشد و دیالیز شود و خودزنی این مرد فلک زده چهره بی رحمانه فیلم را حتی اگر توجیهش از طرف درمیشیان یک تلنگر سخت به مخاطب باشد هم در سلیقه من نیست.

نوید در این شهر بزرگ بی در و پیکر گم شده است و کنترل حرکاتش را ندارد. دکتر روانپزشکی که چهره اش را نمی بینیم اما به راحتی می توانیم از صدا و لحن کلامش، چهره او را تجسم کنیم (از نقاط قوت فیلم) به نوید می گوید که برای کنترل خود در هنگام عصبانی شدن با خود تکرار کند: "عصبانی نیستم". تصویری که به نظر می رسد اگر میشد صدای درون هر کس را شنید، لابد زمزمه "عصبانی نیستم" تمام شهر را پر می کرد. شهری پر از جوان های عصبانی که چند کارآکتر از آنها را در فیلم می بینیم.

بیست و هفت سال پیش در فیلم "عروس" بهروز افخمی هم همین زمزمه را می شنیدیم و تاریخ مصرف فیلم عصبانی نیستم نگذشته چرا که هنوز هم صداها همان صداست.

جوان فیلم عروس حاضر شد از وجدانش بگذرد، باورهایش را زیر پا بگذارد و شرایط پدر دختر مورد علاقه اش را فراهم کند و بعد به نوعی پوچی برسد و طغیان کند اما نوید نمی تواند از چارچوب هایش بگذرد، از باورهایش و از غیرتش. چیزی که در فیلم به آن اشاره می کند: "من کوردم".

چقدر خوب که در این فیلم درمیشیان از اسم  او، از اصالت  بومی، سرزمین آبا و اجدادی و زبان مادری خود نوید محمدزاده  وام گرفته تا این نوید همیشه برایمان باورپذیر باشد.

نوید محمدزاده بازیگر فوق العاده ای است اما یقینا تا این لحظه در کارنامه بازیگری اش درخششی چون حضور در « عصبانی نیستم» نداشته و مسلم اینکه این فیلم بیشتر از هر چیز مدیون بازی خوب اوبعد از آن  تدوین فوق العاده هایده صفی یاری است و اگر این دو پارامتر از فیلم رضا درمیشیان حذف میشد، نمره متوسط هم با اغماض به آن می دادیم.

البته بی انصافی است اگر در کنار بازی محمدزاده به درخشش رضا بهبودی در نقش پدر ستاره و بازیگر نقش هم اتاقی جنوبی نوید اشاره نکنیم.

در پایان دلیل انتخاب تیتر این یادداشت را هم توضیح بدهم که در چند قاب پوسترمعروفی در خانه نوید می بینیم از جان لنون که روی آن نوشته شده:War Is Over

که هر بار انگار این جمله مثل پتک بر پیکر روایت فیلم فرود می آید تا جایی که در انتها دنبال یک پوستر در ذهنمان می گردیم که رویش نوشته شده باشد: Game Is Over

ریحانه محمودی (سی و یک نما) - تا کنون پنج روز از برگزاری جشنواره‌ی سی و ششم فیلم فجر گذشته و نشست‌های خبری در برخی از موارد با حضور پر نخوت و تفاخر شخص یا اشخاصی از عوامل فیلم‌ها همراه بوده است؛ از کارگردان گرفته تا بازیگران. فضایی که عمدتاً به سمت اصرار از ما و انکار از آن‌ها و پاسخ‌های مغرورانه‌ی سازندگان پیش می‌رود و بی نتیجه به اتمام می‌رسد. البته که نباید منکر سوال‌های گاه بی‌ربط و سطحیِ تعدادی از خبرنگاران نیز شد، سوال‌ها و نظریه‌های بعضاً فاقد ارزش رسانه‌ای و تملق‌ گویی‌های بی وقت؛ آن قدر که دلمان می خواهد سر در گریبان پنهان کنیم و بگوییم : "به خدا که ما از اینان نیستیم!"

زهرا اروجلو(سی و یک نما) – نمایش زندگی در تئاتر به کارگردان محمد برهمنی، نوشته دیوید ممت و ترجمه داریوش مودبیان کاری است که به تهیه کنندگی نوید محمدزاده و با بازی میرسعید مولویان، ایمان صیادبرهانی این روزها ساعت بعد ازظهر در ۱۷پردیس تئاتر شهرزاد روی صحنه می رود . این نمایش برگزیده بهترین کارگردانی و بهترین بازیگری مرد و کاندید طراحی صحنه از شانزدهمین جشنواره تاتر دانشگاهی ایران است که تا هفته آینده روی صحنه است.
در ادامه ، گزارشی از من در قاب تصویر و به سفارش سی و یک نما می بینید:

سی و یک نما - نمایش موزیکال پر هزینه ، پر بازیگر و پرحاشیه « الیور توئیست " به کارگردانی « حسین پارسایی" بر اساس اقتباسی از « چارلز دیکنز» به همت "محمدرضا کوهستانی" دراماتولوژ این روزها در تالار وحدت با استقبال بسیاری رو به رو شده است. گزارش تصویری 31نما را در قاب دوربین « امیر حق بر» می بینید

 نوید محمدزاده و هوتن شکیبا 

هوتن شکیبا در یکی از درخشانترین نقش هایش

آرمان مرادی در نقش الیور توئیست

نوید محمدزاده در نقش بیل ساکس و هوتن شکیبا در نقش فاگین 

آتیلا پسیانی و داریوش موفق 

مهناز افشار در نقش نانسی و هوتن شکیبا در نقش فاگین

داریوش موفق که در این نمایش در سه نقش حضوری موفق دارد