سی و یک نما- در عصر طلایی هالیوود (از اواخر 1920-1960)، استانداردهایی بسیاری درباره روایت های سینمایی، زیبایی شناسانه، تولیدات سینمایی و استودیوهای سینمایی وارد تاریخ سینمای آمریکا شد. اثرات استانداردهای این عصر طلایی هنوز هم در فیلمسازی طنین انداز است و می توان آنها را در نوشته ها و آثار هنری فیلمسازان مشهور، منتقدان و فیلمنامه نویسان سراغ گرفت.

سی و یک نما- در حالی که 16 سال یعنی تنها 16 درصد از آغاز قرن بیست و یکم میلادی می‌گذرد، بخش فرهنگ بی‌بی‌سی با نظرسنجی از منتقدان سینما در سراسر دنیا 100 فیلم برتر قرن بیست و یکم را انتخاب کرد.

سی و یک نما- همواره علاقه مندان سینما به دنبال این موضوع هستند که مولفه های ظاهری و پنهانی سینمایی یک فیلمساز را بفهمند و به عبارت بهتر بدون توجه به تیتر یک فیلم بدانند که این فیلم با ساختار های کدام فیلمساز تطابق دارد و متعلق به کدام سینماگر است. این مولفه ها را در سینمای آمریکا نیز می توان دنبال کرد. فیلمسازانی در دهه های اخیر در آمریکا پدید آمده اند که لقب مولف بودن را بر شانه های خویش، با نشانه های مختص سینمایی شان نمود داده اند.

سی و یک نما- اینگمار برگمن گفته است: "فیلم مثل یک رویاست، فیلم مثل نوای موسیقی است. هیچ هنری به اندازه فیلم نمی تواند به وجدان ما راه یابد، و مستقیما به احساسات عمیق ما در پستوی تاریک روح مان  نفوذ کند."

سی و یک نما- فیلم‌های جنجالی و بحث برانگیز که به مسائل ممنوعه می پردازند اغلب نمایش محدود و مخفیانه ای را دارند نمایش هایی که در نیمه شب ها اکران می شوند.

سی و یک نما- قطعات موزاییک وار چیده شده در کنار هم که به هرج و مرج منتهی می شوند بهترین تعبیری است که می توان در مورد سینمای لینچ به کار برد. فیلم های دیوید لنیچ به مانند پرده نقاشی ای سوررئال هستند که از نقش هایی تشکیل شده اند که می بالند و سپس فرو می پاشند، این بیان بدون منظور نیست، چرا که ریشه های سینمای لنیچ در نقاشی نهفته است.