پیرپسر فیلم مورد علاقه‌ی من نبوده و نیست اما تحسینش می‌کنم. شکی نیست که تمام پارامترهای لازم برای دیده شدن در اسکار را دارد. درست مثل فیلم " پاراسایت" که آن فیلم را هم دوست ندارم اما فیلم مهمی بود و اسکار را تسخیر کرد.
پیر پسر یک فیلم_جهانی است که با هر فرهنگی می‌تواند ارتباط بگیرد.
این مشکل از من و آنهایی مثل من است که با فیلم‌هایی به دور از انسانیت ارتباط نمیگیریم و قصه برایمان جایگاهِ محترمی دارد.
در پیرپسر، قهرمان فیلم ضدقهرمان است. در جوکر هم، قهرمان، ضد قهرمان است و پدرِ خانواده در فیلم پاراسایت هم همینطور و هرسه روان‌پریش و زخم‌خورده و سرکوب شده.
من جوکر را هم دوست ندارم اما فیلم ساختارشکن و معترض و بسیار قابل اعتنایی است.
خشونت هایی این‌چنین در قالب تروماهای روان‌پریشانه مرا از فضای یک اثرِ سینمایی دور می‌کند اما مهم نگاه دنیا به فیلمی مثل پیرپسر ساخته‌ی اکتای براهنی خواهد بود که توانایی سینمای ایران را به رخ می‌کشد.
و چه بسا پایش را از گلیم کته‌گوری فیلمهای_خارجی_زبان اسکار فراتر بگذارد و ما حتی حسن_پورشیرازی را در بین نامزدهای بهترین بازیگرانِ مرد اسکار هم ببینیم و از طرفی دیگر لیلاحاتمی در جوامع سینمایی جهان ناآشنا نیست به خصوص با فیلم مطرح و جهانی جدائی_نادر_از_سیمین و این هم نکته‌ای است تا اسکار با فیلم پیر_پسر و نقش متفاوت او بهتر ارتباط بگیرد.
پیر_پسر حتی اگر در انتخاب‌های اسکار موفق هم نباشد اما قریب به اتفاق این فیلم را مناسب‌ترین انتخاب می‌دانند و اتفاقِ مبارکی است که در این یک مورد به نگاه اکثریت احترام گذاشت.
هما گویا
