این بار سریال "سووشون" به کارگردانی "نرگس آبیار" که اقتباسی از رمان ارزشمند بانو "سیمین دانشور" است و جایگاه خاصی در ادبیات کلاسیک معاصر ایران دارد نیز با پخش سه قسمت صدای مخاطبین را درآورده است.
و این تاوانی است که نماوا یکی از قدیمی‌ترین و پر‌مخاطب‌ترین پلتفرم‌ها با اعتماد بی قید و شرط به اسامی و سابقه‌ی برخی فیلم‌سازان و تهیه کنندگان و یا پرطرفدار بودن چهره‌ها و سلبریتی‌ها می پردازد
ریتم کند سریال سووشون با سکانس های طولانی بی محتوا و خسته کننده به همراه بازی هایی که مخاطب با آن ارتباط نمی گیرد و دیالوگ هایی که بیشتر نوشتاری هستند تا گفتاری به همراه لهجه های نامناسبی که در راکورد هم گم می شوند تا به اینجا از نقاط ضعف این سریال محسوب می شود که باید دید با به اوج رسیدن قصه و ورود چهره های جدید آیا این اشکال ها تلطیف خواهد شد یا خیر. سریالی که حتی قاب های فانتزی و هوس انگیزش هم نتوانست بعد از توقیف و سانسور به آن کمک کند. این را هم باید اضافه کرد که بازیگران مرد سریال به مراتب بهتر از خانم های بازیگر ظاهر شده اند و از عجیب ترین نقش ها می توان به بازی خانم "مریم سعادت" در سکانس های شلوغ و بی چارچوب سریال با دوربین لجام گسیخته ی روی دستی اشاره کرد که کلا آن حسی را که ما از زری و تعلق خاطر خاصش به گوشواره ها ی زمرد بی ارزش می کند و به بیراهه می کشد.
