نمایش موارد بر اساس برچسب: نقد فیلم

هما گویا / سی و یک نما – از ویژگی هایی که دیدن فیلم «شهر دروغ ها»  ساخته ی "برد فرمن" برای من داشت اینکه پس از مدت ها با بازی "جانی دپ" ارتباط گرفتم و باید بگویم که بازی اش را در نقش یک افسر پلیس درمانده و تنها که تاوان شرافت و وجدان کاری را در زندگی شخصی و حرفه ایش به سختی پرداخته، دوست دارم.

از همان ابتدا، وقتی تیتراژ خوب فیلم همراه با موسیقی رپ و خبرخاکسپاری جنجالی "بیگی"، رپری که  به قتل رسیده از رادیوپخش می شود؛  ما به دیدن فیلم ترغیب می شویم.فیلمی که روی پوستر آن نوشته شده :"چه کسی به بیگی شلیک کرد؟"

مرد سیاهپوست که راننده ی ماشین شاسی بلند است، با بی اعتنایی فرکانس رادیو را تغییر می دهد و با یک ترانه ی رپ شروع به همخوانی می کند. ماشین اسپورتی که با میزانسی فوق العاده در کنار او ایستاده و از زاویه ی پایین به بالا نیم نگاهی به او دارد یک مرد سفید پوست است که دنبال شر نمی گردد اما  نگاهش هم چندان دوستانه نیست. مرد سیاه که انگار دنبال دردسر است به او دشنام می گوید وهمراه با الفاظی رکیک او را تهدید می کند. ماشین سفید حرکت می کند و ماشین سیاه دنبال اوست. دوباره هر دو در کنار هم قرار می گیرند. دوربین از آنها فاصله می گیرد و ما از زاویه نگاه یک شاهد عینی، صدای گلوله ای می شنویم و مثل او شوکه می شویم. مرد سیاهپوست به ضرب گلوله کشته شده و پلیس می خواهد تا مرد سفید را دستگیر کند. مرد سفید نشانش را بیرون می آورد و می گوید : "صبر کنید! من هم یک پلیس لعنتی هستم".

راسل پول (جانی دپ) به عنوان افسر پلیس وارد صحنه ی جرم می شود و اینجاست که می فهمیم مرد سیاهی که کشته شده هم یک پلیس بوده است.

حالا بیست سال از آن ماجرا گذشته. یک خبرنگار سیاهپوست به نام جک جکسون (فورست ویتاکر) سراغ راسل آمده و می خواهد پرونده ی باز قتل دو رپر مشهور در سال های 1996 و 1997 را دوباره به جریان بیندازد. دوپرونده ای که جانی دپ دومی را دنبال می کرده و بابت نزدیک شدن به حقیقت ماجرا تاوان سختی پرداخته است. تاوانی به اندازه ی تنهایی این روزهای زندگی اش.

تدوین و دکوپاژ فوق العاده اما سخت فیلم «شهر دروغ ها» (کنایه به شهر لس آنجلس آمریکا) گر چه بسیار دیدنی است اما موجب می شود تا برای دنبال کردن روایت توجه خاصی به پرش های زمانی داشته باشیم تا با رفت و برگشت ها ی پی در پی، قصه را از دست ندهیم.قصه ای که حتی جا ماندن از یک دیالوگ می تواند سرنخ ها را از ما بدزدد و همین موجب جذابیت فیلمی شده که نمی خواهیم یک سکانسش را از دست بدهیم.

در این میان بد نیست با شخصیت های دو پرونده جنایی یعنی قتل دو رپر جوان که موجب ساخت این تریلر جنایی / پلیسی شده آشنا شویم که حتما در بهتر ارتباط برقرار کردن با این فیلم موثر است:

اوپاک شکور تأثیرگذارترین فرد در موسیقی رپ بود که بیشتر با نام هنری توپاک (2Pac) یا ماکاولی شناخته می‌شد. میزان فروش آلبوم‌های وی تا به امروز ۹۵ میلیون نسخه بوده‌است، عنوانی که او را تبدیل به یکی از پرفروش‌ترین هنرمندان موسیقی در جهان نموده‌است.

شکور علاوه بر موسیقی و فروش بالای آثارش، هنرپیشه و فعال اجتماعی نیز بوده‌است به‌طوری‌که از وی  به عنوان یک مدافع برابری اجتماعی و حقوق بشر نیز یاد می‌شود

توپاک پس از تماشای یک مسابقه بوکس با شلیک ۱۲ گلوله از یک  کادیلاک سفید در شهر لاس وگاس در ایالت نوادا و در تاریخ ۷ سپتامبر ۱۹۹۶ مورد اثابت ۴ گلوله قرار گرفت و پس از ۶ روز در بیمارستان دانشگاه نوادا در ساعت ۴ و ۳ دقیقهٔ صبح در ۱۳ سپتامبر هنگامی که تنها ۲۵ سال داشت از دنیا رفت. حدس زده می‌شود افرادی که به او گلوله شلیک کرده اند از افراد مربوط به گانگسترهای ساحل‌شرق

یا مأموران اف‌بی‌آی یا حتی رقبای او باشند که در این موارد افراد زیادی دارای انگیزهٔ لازم بودند. با وجود گذشت زمان نسبتاً زیاد از این واقعه، پلیس لاس وگاس همچنان به صورت رسمی این پرونده را باز نگه داشته‌است.

او که پس از سوءقصد در سال ۱۹۹۴، همیشه همراه خودش چند محافظ شخصی و جلیقهٔ ضد گلوله حمل می‌کرد، که در آن شب خاص به دلیل ورود به کلوپ (طبق قوانین و عرف هیچ فردی بجز مأموران امنیتی چنین مکان‌هایی اجازهٔ ورود با اسلحه را ندارند) هیچ‌یک را به همراه نداشت.

جالب اینکه "باشه تو فکر می‌کنی که من در روز ۷ می‌میرم ولی من واقعاً زنده‌ام» نام آخرین آلبوم او بود که شمارهٔ ۷ به نظر می رسد برای او مفهوم خاصی داشته که با مرگش شایعاتی را در بین طرفدارانش رواج داد که می تواند حربه ای باشد تا ذهن ها از کارتل های  با نفوذ تجارت موسیقی در مرگ او منحرف شود:

۷ سپتامبر به او تیر زدند. او در سال ۱۹۹۶ کشته شد که جمع اعداد سال مرگش ۲۵ می‌شود و جمع ۲ و ۵ هم ۷. ساعت مرگش نیز ۴:۰۳ صبح است که جمع آن ۷ می‌شود. همچنین او در سن ۲۵ سالگی مرد که جمع ۲و۵ هم ۷ می‌شود.

در ۱۴ نوامبر ۲۰۰۳ فیلمی دربارهٔ او به نام «توپاک: برخاستن از خاک» ساخته شد که به روایت زندگی او از زبان خودش می‌پرداخت.

(کریس والاس) که با نام‌های «بیگی، « بیگ پاپا» و«بی آی جی»  B.A.G شناخته می شد با اولین آلبوم خود که در سال ۱۹۹۴ وارد بازار کرد باعث شد در زمانی که هیپ هاپ ساحل غربی (توپاک شکور)، رسانه‌ها را تسخیر کرده بود، نظرها به صحنهٔ هیپ هاپ ساحل شرقی جلب شود.

 والاس در هنگام ضبط آلبوم دوم خود، شدیداً درگیر رقابت بین هیپ هاپ ساحل شرقی و ساحل غربی شد.

در نهم مارس ۱۹۹۷ والاس در حال رانندگی به همراه پاف ددی تهیه‌کننده آهنگ‌های بیگی، مورد اصابت  چندگلوله قرار گرفت که یکی از گلوله ها به سر بیگی برخورد و همان‌جا تمام کرد و تا به امروز پروندهٔ قتل این خواننده مانند توپاک بسته نشده‌است. بیگی حدوداً ۶ ماه بعد از توپاک رپر معروف ساحل غربی به قتل رسید که عده ای از مردم معتقد بودنند که بیگی این کار را کرده‌است ولی بیگی این را به شدت رد کرد زیرالین دو رپر،  ابتدا دوست‌های خوبی برای همدیگر بودند ولی هنگامی که توپاک در زندان به دلیل تجاوز به یک زن در زندان بود، بیگی و پاف ددی در مصاحبه ای به توپاک  فحاشی ‌کردند که از آن موقع وقتی توپاک به کمک شوگ نایت رئیس کمپانی "دث رو" از زندان بیرون آمد، درگیری اش را با بیگی شروع کرد و هر دو رپر استثنایی رنگین پوست به گونه ای به قتل رسیدند که هنوز راز این قتل ها فاش نشده است.

و حالا برگردیم به « درو غ های یک شهر»:

"راسل پول" با پایی که می لنگد (بیست سال پیش در رابطه با همین پرونده گلوله خورده) افسرده و  منزوی، یک دلخوشی بیشتر ندارد. اینکه بتواند در جایگاه تماشاچی های بیسبال بنشیند و از دور، بازی پسرش را که قهرمان این رشته ورزشی است  نگاه کند. پسری که نمی خواهد او را ببیند.

پول در طول فیلم واقعیت هایی از پرونده ی مقتول سیاهپوستی که در ابتدای فیلم شاهد قتلش بودیم می گوید. از او که به همراه دو  سیاهپوست دیگر، پلیس های فاسد وخلافکاری بودند که در مرگ والاس و توپاک دست داشتندو....

روایت پر کشش این فیلم، نه به یکباره بلکه به گونه ای پیش می رود که ما با بمپارتمان اطلاعات، گره گشایی و تعلیق رو به رو نیستیم، بلکه فرم آن اینطور است که به تدریج در آن شناور و با آن همراه می شویم تا به نقطه ی باور و همذات پنداری برسیم و به اتفاق جکسون و با خاطرات راسل، حقایقی را در قتل ها کشف می کنیم و در انتها، گرچه هنوز پرونده باز است اما پرونده ی فیلم «شهر دروغ ها» به زیبایی و با پایانبندی خوب و حساب شده، آنچنان بسته می شود که ازدیدن فیلم راضی به نظر می رسیم.

و در آخر اضافه کنم که در کنار جانی دپ ، "فورست ویتاکر"، بازیگر سیاهپوست برنده ی اسکار و یکی از بهترین های بازیگری نیز مثل همیشه درخشان ظاهر شده است.

هما گویا / سی و یک نما – مراسم امضای کتاب است و از زاویه نگاه دلفین به طرفداران کتابش می نگریم که هر یک اسمی را برای امضا می گویند و در مورد کتاب نظرشان را می دهند. حالا دوربین چهره ی او را به ما نشان می دهد که پشت میز نشسته. زنی جذاب و میانسال. هنوز کلی آدم در سالن منتظر است اما دلفین دیگر نه جسمی و نه روحی توان امضا کردن ندارد و از مدیر برنامه هایش می خواهد تا مراسم را تعطیل کند. همانطور که سرش را پایین گرفته، صدایی او را به خود می آورد که از او می خواهد تا فقط همین یک کتاب را هم امضا کند. زنی زیبا و جوان که انگار به لحظه ای دلفین را مسخ کرده است. اما این زن چطور به او نزدیک شده، وقتی که مراسم امضاء کتاب تمام شده است!؟

هما گویا/ سی و یک نما – تیتراژ طولانی«روما»، اولین موردی است که توجه مخاطب را به ساخته ی جدید "آلفونسو کوارون" جلب می کند. نمای نزدیک از موزاییک های نا همگون و صدای ریختن آب و سوق دادن آب های کف آلود و کثیفی که  یک جا جمع می شوند. انگار کسی دارد راهرویی را می شوید و کثیفی ها را با آب یک سطل به طرف پاشویه هدایت می کند.شاید توقع داشته باشیم این صحنه، دو یا سه یا چهار بار تکرار شود، اما بارها و بارها ادامه دارد، از یک زاویه وبا یک اندازه و تا پایان تیتراژ، چرا که کارگردان می خواهد تا حس همذات پنداری مخاطب با شخصیت اول داستانش را از همین ابتدا شروع کند وما هم به اندازه ی "کلوئه" از کار خسته شویم و یا به عبارت دیگر خستگی او را از کارهای روزانه اش حس کنیم.

هما گویا / سی و یک نما – بیشترین ضربه ای که این روزها ژانر کمدی در سینمای ایران( با وجود گیشه پر برکت اما محتوای بی کیفیت ) از آن متضرر می شود، جدی نگرفتن کمدی است، در حالی که یکی از سخت ترین ژانرهای سینمایی همین است که بتوان قصه ای ساده رابا ضرب آهنگی درست در« کلام و موقعیت»، طوری به چالش کشید که بدون دلزدگی مخاطب را جذب خود کند و به ورطه ی لودگی سوق داده نشود.

«قانون مورفی» به کارگردانی رامبد جوان بعد ازساخت فیلم « خوب، بد، جلف» پیمان قاسم خانی و«نهنگ عنبر2» سامان مقدماولین فیلمی است که در چند سال اخیربه این نکته توجه داشته، با این تفاوت که ساخته های پیمان قاسمخانی و سامان مقدم از یک فیلمنامه بسیار خوب برخوردار بودند اما قانون مورفی به سختی گلیمش را از این فیلمنامه متزلزل بیرون کشیده است، اما با کارگردانی رامبد جوان از این نقطه ضعف جان سالم به در برده.
اصل قانون مورفی بی آنکه مطرح و با نام «ادوارد مورفی» ثبت شود، در حقیقت قانون نانوشته ای برای هر اثر کمدی است که از آن وام می گیرد، قانونی که اوج آن را در کمدی های کلاسیک شاهد بوده ایم .
فیلم با تیتراژی انیمیشن و جذاب (بر خلاف پوستر و تیزرهایش که انتظارها را از این فیلم کم کرده بود و به نظر می رسید قرار است به دیدن یک بازی کامپیوتری بنشینیم)شروع می شود و در همان سکانس های ابتدای ما را با خود همراه می کند. سکانس هایی بسیار خوب و در حد استانداردهای روز دنیا ، که توقع مان را از فیلم بالا می برد اما تا انتها، دیگر به وجد نیم ساعت اول فیلم بر نمی گردیم. در قانون مورفی ما شاهد بازی های خوب و گاه بسیار خوب از بازیگرانی هستیم که شش دانگ در اختیار فیلم و کارگردان هستند یعنی دقیقا برخلاف اتفاقی که در فیلم قبلی رامبد جوان « نگار»، نقطه ضعف به نظر می رسید و بعضی از بازیگران ساز خودشان را میزدند.
"هادی کاظمی " یکی از بهترین های قانون مورفی است، آنقدر که افسوس می خوریم، چرا قصه ی بیشتری برای او نوشته نشده است و" سروش صحت" در یک تک سکانس به خوبی می درخشد و معلوم است که « امیر جدیدی» به عنوان نقش اول فیلم، برای ایفای شخصیت کمدی خود، بسیارجدی است.آنقدر جدی که هر بار یادآوری می کند که گرسنه است، دل مخاطب به درد می آید و تصمیم می گیرد بی توهم، از بوفه ی سینما یک ساندویج زبان با مغز همراه یک پرس سیب زمینی سرخ کرده مهمانش کند.(اشاره ای به دیالوگی از فیلم).

نکته ای هم که باید به آن اشاره شود تدوین، ریتم و قاب است که در دو ژانر کاملا متضاد  کمدی و وحشت، تاثیری مضاعف دارد و می تواند یک اثر را در جایگاهش، بالا و پایین کند که در این مورد قانون مورفی موفق بوده است و اصولا از نظر فنی به هیچ عنوان کم نمی آورد.
"امیر جعفری" همان امیر جعفری است که در شخصیت های کمدی از او سراغ داریم و از بازیش لذت می بریم، نه بیشتر و نه کمتر. با این تفاوت که نویسنده به او مجال نداده تا بهتر ازاین توانایی هایش را ابراز کند. کما اینکه در طول کار حسی از مردی که فرزندش را به گروگان گرفته اند از او نمی بینیم. انگار که یک شی قیمتی را گم کرده و این می تواند دکوپاژ کارگردان هم باشد و یا سلیقه ی او که دلش نمی خواسته کوچکترین فاصله ای از لحظات نشاط بگیرد.
نگاه به آثار سینمایی مطرح دنیا و رویدادهای اجتماعی و سیاسی در کمدی مدرن دنیا، یکی از رایج ترین بستر سازی در این ژانراست که رامبد جوان هم در قانون مورفی از آن غافل نیست. از دلقکی که به شدت ما را یاد شخصیت معروف فیلم ترسناک " IT " محصول 2016 آمریکا می اندازد تا تعقیب و گریز های دنباله دار "سریع و خشن"و یا گریم رامبد جوان با نگاهی به یکی ازنقش های "جیم کری"

حضور چهره هایی که در خندوانه دیده ایم از نکاتی است که من با سلیقه ی شخصی، به هیچ عنوان دوست نداشتم و ترجیح می دادم که کاملا از فضای "خندوانه" در قانون مورفی دور باشم و به نظرم همان امضای واژگونی بار هندوانه ها در اتوبان کافی و جذاب بود و بعد از آن ضرورتی نداشت و از طرفی، هیچیک، بازیگران قابل قبولی در فیلم نبودند به خصوص "دانیال غفارزاده" که به تجربه ی بیشتری برای بازیگری نیاز دارد.
به هر حال قانون مورفی کمدی بود که صرف نظر از بعضی شوخی ها( که بادیدن "هزار پا،ی کارگردان بزرگی چون "ابوالحسن داوودی" متوجه شدم لازمه کار کمدی این روزهاست و من درک نمی کنم)فیلمی است که از آن لذت بردم و از شاد بودن کودکان و نوجوانانی که با اشتیاق و علاقه نگاه می کردند، لذتم دو چندان شد.
فرخ (امیر جدیدی) پلیس جوانی است که به دلیل بی دست و پایی، مرتب دردسر درست می کند و در زندگی شخصی نیز چندان اقبالی ندارد و همه را به گردن قانون مورفی می اندازد که می گوید" "فردا روز بدتری است."
همسرش (آناهیتا درگاهی) از او جدا شده و به دنبال قسط های عقب افتاده مهریه است، خواهرش می خواهد ازدواج کند اما جهیزیه ندارد و حالا دردسر تازه ای موجب شده تا او را منتظر خدمت کنند. در همین موقع یکی از همکار های قدیمی (امیر جعفری) و پولداری که او هم کارش را مدتی پیش از دست داده، با او تماس میگیرد تا هر چه زودتر به شمال برود. فرخ به امید آنکه بتواند از دوستش کمک مالی بگیرد می پذیرد در حالی که دختر دوستش را یک خلافکارفراری به نام منوچهر(رامبد جوان) و دار و دسته اش گروگان گرفته و....

هما گویا/سی و یک نما - جنگ سرد یک فیلم درام به اصطلاح عاشقانه به کارگردانی پاول پاولیکوفسکی محصول ۲۰۱۸ است که برای رقابت در کسب نخل طلا هفتاد و یکمین جشنواره فیلم کن انتخاب شده بود.

هماگویا/سی و یک نما –«داگ من» Dog Man اسمی است که مارچلو برای مغازه ی کوچکش انتخاب کرده. مغازه ای که در آن به تیمار و آرایش سگ ها می پردازد و گاه از آن ها نگهداری می کند. سگ هایی که بعضی آنها از خود مارچلو خوشبخت ترند، چرا که او با آن جثه ضعیف و روحیه شکننده کسی را ندارد تا از او مراقبت کند و تنها کسی که بهانه ی زندگی اوست و باورش می کند ،دختر خردسالش است که تحت سرپرستی همسری است که از او جدا شده و ما در تمام طول فیلم چهره ی او را به طور کامل نمی بینیم.( استعاره ی رفتن او از زندگی مارچلو).

هما گویا(سی و یک نما )_ بازی، قبل از شروع فیلم آغاز شده است. یعنی وقتی که قرار است چند فیلمنامه نویس، بازی‌ای را برای طرح یک فیلم معمایی- جنایی خلق کنند. یک سوژه که بارها در فیلم های هالیوودی بستر چنین فیلم‌هایی بوده و سال گذشته هم فیلم سینمایی"صداقت یا شهامت" محصول آمریکا را با همین مضمون دیده‌ایم.

 بازی‌هایی به سبک قهوه‌ی قجری  یا مافیایی که یا به شکل استعاره و یا درقالب حقیقت، یک نفر در آن باید قربانی شود.

شروع گرگ بازی در ویلایی مخروبه درخارج از فضای شهری است. خانه‌ای که از اجداد پرستو به ارث رسیده است و دوستانی که دور هم جمع می‌شوند تا بازی کنند، بازی‌ای که قرار است روی صحنه تئاتر نیز اجرا شود.

دوربین با نمایی نزدیک ازچهره پرستو (نگار جواهریان) که کارگردان و طراح این بازی است، تا لیندا (فهیمه امن زاده ) همسر شکاک مهران (سعید چنگیزیان) رد و بدل می‌شود. دوربین آنچنان پرسوناژها را دنبال می‌کند که انگار قرار است روی دست، تا به انتها شاهد یک فیلم سکانس –پلان با موسیقی هیجان انگیز باشیم. اما حدسمان درست نیست. چرا که در گرگ بازی با فلش بک، فلش فوروارد و با تصاویری بدون هویت زمانی و مکانی نیز رو به رو می‌شویم و سکانس‌هایی که لا به لای هم شناور می‌شوند و "مستانه مهاجر" در تدوین آنها سنگ تمام گذاشته است.

از اول تا انتهای این فیلم صد دقیقه‌ای به صندلی میخکوب می‌شویم و زمان را حس نمی‌کنیم. مواظبیم تا مبادا یک صحنه را که به صورت "تابلو"های پشت سر هم با عناوین و تیتراژمختلف می‌بینیم، نادیده نگیریم اما ضعف فیلم در آن است که با پایان فیلم، همچنان مرددیم که صندلی را ترک کنیم یا خیر. شاید بعد از تیتراژ هم "تابلو"ی دیگری باشد که ورق تازه‌ای رو کند و تو نه یک "شهروند" بلکه "پیشگوی" گرگ بازی باشی.

هنوز روی صندلی نشسته‌ای ، از دیدن فیلم پشیمان نیستی اما باگ هایی ذهنت را آشفته کرده است. به خصوص شخصیت‌های کاملاً هالیوودی و فضایی که از بازداشتگاه و پلیس و کارآگاهی میبینی و به هیچ عنوان ایرانی نیستند و انگار از وسط یک سریال پلیسی پرتاپ شده‌اند روی دو سه سکانس از "گرگ بازی". بی خبر آمده‌اند و بی خبر در سکانس‌های پایانی محو می‌شوند.

یک جمع هنرمند تئاتری دور هم جمع شده اند و منتظر مهمان تازه‌ای هستند که قرار است اسپانسر و سرمایه گذار نمایش آن‌ها باشد. دکتر با بازی "علی مصفا" که با همسرِ به قول بچه‌های جمع، "داف" خود(هانیه توسلی) به جمع اضافه می‌شوند و قرار است نمایش را به صورت یک بازی با هم تمرین کنند. اما انگار دکتر چندان هم با بازی بیگانه نیست!

دست اول بازی تمام شده است. بازنده از دور خارج می‌شود. برق‌ها می‌رود و اینجا شروع بازی اصلی است، ورود مردی عجیب که انگار تمام بازی در دست اوست و بازیگردان اصلی، همین مرد عجیب است.

دو به شک می مانیم که این فیلم، تخیلی است، ماورایی است یا جنایی و شاید فقط یک بازی خطرناک بر پایه هوش و ذکاوت بازیگرهایش که اگر بازی را بلد نباشند ، شهروندی هستند که گرک آنها را خواهد کشت.

درست مثل دیالوگ دکتر که اگر "وارفارین" درست مصرف نشود، چه خواهد شد؟ همان دارویی که برای رقیق کردن خون تجویز می‌کنند و اگر دکتر حواسش نباشد و برای خوشگذرونی به تعطیلات برود، بیمار، خونریزی مغزی می‌کند و میمیرد!!!
آیا این دیالوگ بی خود و بی جهت وسط فیلم ، اشاره ای به مرگ "عباس کیارستمی" است؟
آیا جایی در "گرگ بازی" دارد؟

در تمام طول فیلم کارگردان بلندپرواز اما کم تجربه، به جای پاسخ دادن به سوال‌های ما، بر عکس معمول از مخاطب سوال می‌کند و انگار او هم کارتی در دستش دارد که از ما پنهان کرده و هدفش از ساخت این فیلم جسورانه اما گنگ معلوم نیست. شاید اعتراضی به سوال‌های بی‌جوابی که همه از همدیگر و نهایتا از خودمان داریم. همه هم جادوگریم، هم پیشگو و هم گرک و در نهایت یک "شهروند".

یکی از نکاتی که در فیلم "گرگ بازی" باید به آن اشاره شود، اینکه در چنین سبکی با چنین سوژه‌ای ، تمام بازیگرها باید جای مانور در معرفی شخصیتشان را داشته باشند و تقریبا به یک اندازه اما با فاصله، دور این میز گرد بازی گرگ ها بنشینند و بازی خود را داشته باشند در حالی که اینجا، بعضی از شخصیت‌ها کاملا بی هدف و مهندسی نشده، صرفا می‌پلکند، مثل "سهیلا گلستانی" بازیگرخوبی که در طول فیلم فرصتی برای ابراز توانایی‌هایش در شخصیت پردازی ندارد و حتی شخصیت کلیدی "سعید"( که انگار این نقش برای این بازیگر نوشته نشده است) با مخاطب ارتباط لازم را برقرار نمی کند. اما بازی دیگر بازیگران "گرگ بازی" در این فیلم یقینا در کنار تصویربرداری و تدوین از امتیاز‌های آن محسوب می‌شود.و بازی به اندازه نگار جواهریان در کنار بازی زیرپوستی علی مصفا و حضور درخشان فهیمه امن زاده و سعید چنگیزیان یادآور این واقعیت است که آنهایی که هنر نفس به نفس با تماشاچی را در تئاتر تجربه کرده اند، تا چه اندازه "بازی" را بلدند حتی وقتی گرگ بازی باشد.

و در پایان حیف است اگر به موسیقی فیلم اشاره ای نداشته باشیم که گر چه گاه هیجان انگیزتر از خود تعلیق فیلم است اما از ویژگی های مثبت گرگ بازی محسوب می شود

سی و یک نما – فیلم Apotheosis به نویسندگی و کارگردانی مارک هارتلی درست مثل ترجمه عنوانش پیچیده و پرابهام و نمادین است.
تیتراژ با موسیقی دلهره آور و سیاه و سفید آغاز می شود و بعد، داروین و دختری را در رستوران می بینیم که اولین قرار دوستانه شان را گذاشته اند و چندان شناختی نسبت به هم ندارند همراه نریشین روی فیلم که به نظر شخص سومی است و انگار این دو را زیر نظر دارد.
داروین، دختر را به خانه اش دعوت می کند. خانه ای نسبتا شیک در محله ای آبرومند اما نامرتب. این دو، شب را با هم می گذرانند اما دختر که به نظر میرسد چندان تعادل روحی ندارد، نیمه شب خانه را ترک می کند.

سی و یک نما - پس از سال ها،  فیلم سینمایی «امیر» در بخش مسابقه جشنواره كارلوي وري رقابت خواهد کرد و  به همین بهانه  از پوستر بین المللی این فیلم دو نمایی شد.

پانیذ اسماعیل لو(سی و یک نما ) – اینکه گفته می شود فیلم «نوت بوک» بعد از کازابلانکا و دکتر زیواگو عاشقانه ترین فیلم تاریخ سینماست به هیچ عنوان بی اساس نیست. فیلمی بسیار زیبا و اقتباسی از نوولی بسیار موفق با بازی های فوق العاده.